• بازديدها: 912

دیار مهربانی



 عزیزی   از   دیار    مهربانی    هاست     سلطانی
سحر آمد  همایون  پیکش  از  گرد  سفر   ما    را
چمن را  از  صفا  شد  افسر  سلطان    گل    پیدا
اگر چون مهر زین شب دامن از خون شفق شوید
جوانی را به گوش  آویزه  است  از  پند    پیرانش
بنفشه  از   حیا   سر   در  خط  فرمان    او    دارد
غرور   از    پرّو   و   آزادگی   از    بیستون    دارد
افق ها ، ای  کران  بی  کران   ها   راه    بگشایید
به  بزم   می    پرستان   محبت   در    زمان     ما
کدامین دست  بر  هم  می  زند جمع   محبان  را
تو  ای   ری   با  غروب  غربتت   او   را    نرنجانی
صبوری کن دلا خورشید  را  از  شب  چه  پروایی
الا  تو  سرو  آزادست  و  سوسن  صد  زبان   دارد
نگنجد در  سرم  «پرتو»  به  غیر  از  عالم  خاکی
نگفتم  ای   دل   غافل   به  یاد    ماست   سلطانی
ز خط و شعر گفتی؛ مشک و عنبرساست  سلطانی
و   یا   در   گلشن   حافظ  هزار   آواست   سلطانی
وفا    و    مهر     را     آیینة     فرداست     سلطانی
سخن  پیرانه   می   گوید   اگر    برناست   سلطانی
فریبا  گلشنش   گلبن د  و     گلپیراست    سلطانی
کی  از  دیو  دماوندش   به  دل   پرواست   سلطانی
که  با  پای  دل  و  جان  رهروی   پویاست  سلطانی
تهی  شد  جام  ها ،  اما  قدح     پیماست   سلطانی
مگر  همساز  با  آن  غربت   و   غوغاست   سلطانی
غریبی   از    دیار     آشنایی       هاست    سلطانی
که   هر   جا  پای  بگذارد  جهان  آراست  سلطانی
چمد در سایه سار طبع  خود  هر  جاست  سلطانی
و گر  نه   گفتمی   از    عالم     بالاست      سلطانی
 
(زمستان 1367)